Van kindsbeen af was Julien Simons bezeten door de drang om zich plastisch uit de drukken. Hij had graag academie gevolgd, maar moest zich tevreden stellen met een opleiding in de sierkunsten; toch liet hem, ondanks zijn drukke beroepsbezigheden, de behoefte om te tekenen en te schilderen nooit los.
Hij leefde zich uit als autodidact in klassiek geïnspireerde olieverf- en pastelcomposities. Uit gedempte fluwelen achtergronden dagen naturalistisch uitgeheelde figuren op: dieren met nauwgezette detaillering weergegeven, zoals de prachtige herdershond waarvan men de ruige vacht niet enkel visueel maar als het ware tactiel kan ervaren; zinnenstrelende naakten, krachtig en realistisch gemodelleerd met een caravagistische zin voor het spel van licht en donker; karaktervolle en sterk gecomposeerde portretten.
Maar Julien weet met zijn pastels ook elders tonen in te bespelen: kleurrijke en frisse landschappen en havengezichten, intimistische natuurevocaties.